24Przez wiarę Mojżesz, gdy dorósł, odmówił nazywania się synem córki faraona, 25 wolał raczej cierpieć z ludem Bożym, niż używać przemijających rozkoszy grzechu. 26 Uważał bowiem za większe bogactwo znoszenie zniewag dla Chrystusa niż wszystkie skarby Egiptu, gdyż patrzył na zapłatę.
Kiedy pacjent idzie do lekarza i jest kilka metod leczenia, lekarz omawia wtedy minusy i plusy każdej z możliwych metod—nazywa się to analizą ryzyka i korzyści. Celem jest oczywiście ewentualny wybór najlepszego z lekarstw z najmniejszą ilością skutków ubocznych. Jeśli chodzi o nasze życiowe priorytety, nie jest złym pomysłem przyjęcie takiej samej strategii. Spójrzmy na przykład Mojżesza i zastanówmy się, czego możemy się nauczyć z jego „analizy ryzyka i korzyści życia”.
Mojżesz został adoptowany przez członka królewskiej rodziny w Egiptu, a jego dziadkiem był nikt inny jak sam faraon. W rezultacie został wychowany w dobrobycie, przywilejach i w statucie syna władcy oraz miał dostęp do wszystkiego, czego tylko mógł zapragnąć. Jakie więc podjął działania, żeby to wszystko nie uderzyło mu do głowy?
Mówiąc wprost, wiara umożliwiła mu przewidzenie wyników życiowych wyborów, przed którymi stanął—czyli analiza ryzyka i korzyści—co pomogło mu wybrać najlepszy rezultat.
Po jednej stronie stało jego życie na dworze faraona związane z wszelkimi przywilejami, ale miało ono poważną wadę: było tylko doczesnością. Bez względu na wielkość zasług, dane były one tylko na czas ziemskiego życia. A co później?
Po drugiej stronie stało jego dziedzictwo jako Hebrajczyka. Tym, co skłoniło Mojżesza do zidentyfikowania się z Izraelem nie było jednak pochodzenie etniczne, lecz przekonanie, że Izraelici są ludem Bożym. Aby to zrozumieć, musimy na chwilę cofnąć się w czasie.
Kiedy Bóg obiecał Abrahamowi, że z jego potomków powstanie naród, zapowiedział również, że przez niego będzie błogosławić każde plemię i lud na ziemi. W ten sposób Bóg ogłosił, że Mesjasz przyjdzie przez naród izraelski. Dla Mojżesza ten przyszły Zbawiciel świata był niezbędny dla jego tożsamości jako Izraelity.
Wybór, przed którym stanął Mojżesz, nie był między adoptowaną rodziną egipską i biologiczną rodziną hebrajską, między bogactwem i biedą, ani między życiem królewskim i pospolitym. Nie. Odnosił się do wyboru Bogiem Izraela a bogami Egiptu. Czy miał uwierzyć w obietnicę daną Izraelowi—Mesjasza—i jemu powierzyć swoje życie i wieczność?
Tu właśnie pojawiła się wiara. Pozwoliła Mojżeszowi spojrzeć poza teraźniejszość—i ograniczenia jego fizycznych oczu—aby zobaczyć daleką przyszłość. Choć nigdy nie był świadkiem narodzin i życia Jezusa Chrystusa, to jednak mógł go postrzegać oczami wiary—dzięki obietnicy, którą Bóg dał Abrahamowi.
Podam prostą ilustrację. Kiedy stoję przed moim apartamentowcem, widzę domy moich sąsiadów i otaczające je drzewa. Nie jest to zły widok, lecz jest ograniczony. Kiedy stoję jednak na swoim balkonie na czwartym piętrze, mogę patrzeć na dachy domów i budynków ciągnące się po horyzont. To właśnie robi wiara. Wyciąga nas z naszej ograniczonej perspektywy i daje nam nowy widnokrąg, poszerzając naszą wizję.
Jak Mojżesz mógł mieć taką wiarę? Tak jak my wszyscy—lepiej poznając Boga dzięki świadectwu innych i swoim własnym doświadczeniom. Bez wątpienia słyszał opowieści o dziele Pana z życia swoich przodków i opowieści o tym, jak został uratowany jako dziecko od pewnej śmierci. Ostatecznie wiara pochodzi z uznania, że Bóg jest wierny i godny zaufania.
I tak, kiedy Mojżesz porównał wynik obu potencjalnych wyborów życiowej drogi, które się przed nim rozpościerały, uświadomił sobie, że korzyści płynące z podążania za jedynym prawdziwym Bogiem znacznie przewyższają wszelkie związane z tym ryzyko lub cierpienie, ponieważ był to jedyny sposób na przygotowanie się do wieczności. Zrozumiał, że życie na ziemi jest tylko pierwszym aktem ludzkiej egzystencji, ale to od niego samego zależy, gdzie rozegra się drugi akt.
Nie jest złym pomysłem podążanie za strategią Mojżesza.