Ale teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa. On bowiem jest naszym pokojem. On, który obie części [ludzkości] uczynił jednością, bo zburzył rozdzielający je mur – wrogość.
Małe słowo „ale” jest takie niepozorne i niewyszukane, a jednak wywiera wpływ na rzeczywistość. Wskazuje na to, że doszło do nadzwyczajnego wydarzenia, czegoś tak znaczącego, że „teraz” stanęło w ostrym kontraście z „w owym czasie” z poprzedniego wersetu.
Wydarzeniem, które wszystko zmieniło była śmierć Chrystusa na krzyżu. Dzięki jego ofierze, Grecy, którzy byli oddaleni od znajomości prawdziwego Boga i którzy musieli intensywnie go szukać, stali się „bliscy”. Jezus umożliwił to wszystko co Bóg zaplanował od samego początku, aby doprowadzić do pojednania ze sobą całą ludzkość, wszelkie plemiona ziemi przemawiające wszystkimi językami, z wszystkich narodów. Obecnie każdy człowiek ma równoprawny dostęp do Boga.
Paweł idzie jeszcze dalej, nazywając Chrystusa „naszym pokojem”. Z kontekstu, to jasne, że zaimek „nasz” odnosi się do Żydów i pogan. Greckie słowo „pokój” pochodzi od czasownika „przyłączyć”. W znaczeniu „rzeczy, które zostały połączone ze sobą.” Maluje się tu obraz harmonijnej relacji, które daje odczucia ulgi i zadowolenia z rezultatu.
Bóg wybierając Izrael jako naród, z którego wywiedzie zbawiciela oddzielił Izrael od innych narodów świata wprowadzając Prawo Mojżeszowe. W momencie, gdy ukończona została misja Jezus zniósł niepotrzebny już podział. Zburzył „oddzielający mur”, barierę między Żydami i poganami. Zjednoczył ich w jedną społeczność w kościele, usuwając wszelką przyczynę wzajemnej niechęci.
Niestety różnie było z tą jednością na przestrzeni całej historii. Niemniej jednak, nasze porażki nie są w stanie zanegować tego, co Chrystus uczynił. Wszyscy ludzie, bez względu na pochodzenie lub miejsce zamieszkania, mają taką samą szansę stać się częścią rodziny Bożej i pojednać się ze swoim Stwórcą.