Dobrą Nowinę waszego zbawienia, w Nim również uwierzyliście i zostaliście naznaczeni pieczęcią Ducha Świętego, który był obiecany. 14 On jest zadatkiem naszego dziedzictwa w oczekiwaniu na odkupienie, które nas uczyni własnością [Boga], ku chwale Jego majestatu.
Czy zdarzyło się wam kiedykolwiek wejść w posiadanie czegoś cennego, co następnie uległo zniszczeniu lub zostało skradzione? Sądzę, że tak. Nasz materialny dobytek często bywa tak niepewny i ulotny. A jak to jest w przypadku Boga? Czy On również może stracić swoją własność? Nawiązuje do tego kontekst cytowanych powyżej wersetów. Chodzi mianowicie o to, że ludzie wierzący są własnością Boga i Jego majątkiem. Rozważmy zatem głębiej, czego dokonał Pan, aby nie stracić nikogo z tych, którzy do Niego należą.
Końcowy fragment wersetu trzynastego wyjaśnia, kto jest własnością Boga. Paweł powołuje się w tym celu na konsekwencje przyjęcia wiarą Ewangelii – uznania jej za prawdę i pokładania w niej nadziei. Czym jednak jest Ewangelia? W oryginalnym języku greckim słowo to oznaczało “radosną nowinę”. Ogólnie mówiąc chodzi o to, że Jezus jest Zbawicielem, który umarł, aby pojednać ludzkość z Bogiem. Wziął na siebie jej grzech otwierając tym samum drogę powrotną do Stwórcy. To naprawdę dobra nowina!
Tak na marginesie, Paweł wspomina tylko o wierze Efezjan, nic nie mówi o ich postępowaniu, o tym czy chodzili do kościoła, czy też robili cokolwiek innego. Nie wiąże zbawienia z działaniem ze strony człowieka jako formie odpokutowania. Owszem, właściwe postępowanie czy chodzenie do kościoła są oczywiście ważne, ale wynikają z zaakceptowania prawd Ewangelii, nie są jednak sposobem na jego osiągnięcie.
Dochodzimy teraz do szczególnego zwrotu: “naznaczeni pieczęcią ” – cóż to oznacza właściwie? W starożytnym świecie posługiwano się pieczęcią w następujących okolicznościach: 1) w celu zabezpieczenia przedmiotu, 2) w celu wykazania prawa własności, 3) w celu uwierzytelnienia informacji bądź prawa. Paweł wskazuje, że sam Duch Święty pieczętuje sobą ludzi wierzących. Działanie Ducha z pewnością pokrywa się z celem aktu zapieczętowania. Chroni On dzieci Boże przed atakami szatana, a Jego obecność w ich życiu potwierdza, że należą one do Boga i że ich wiara została uwierzytelniona.
To jeszcze nie wszystko. Paweł wskazuje na kolejną doniosłą prawdę o Duchu Świętym. Słowo “zadatek” jest synonimem słowa “depozyt”. Zazwyczaj, jeśli zamierzamy wejść w posiadanie cennego przedmiotu, np. nowego samochodu, często musimy wpłacić zaliczkę. Pieniądze te stanowią gwarancję, że w późniejszym terminie wpłacimy pełną kwotę. Paweł wykazuje zatem, że Duch Święty jest Bożym zadatkiem naszego zbawienia, który następnie zapewni w przyszłości nabycie pełni praw do wspomnianego zbawienia. Czyż to nie wspaniałe?
Kiedy to się stanie? Słowo “odkupienie” oznacza “wybawienie lub wyzwolenie uzyskane poprzez zapłatę okupu”, podczas gdy “własność” odnosi się do wierzących, do tych, którzy stali się Bożym dziedzictwem. Nadejdzie dzień, w którym odkupienie, za które Jezus zapłacił na krzyżu, objawi się nie tylko w sferze duchowej ale również w fizycznej. Wierzący zostaną całkowicie przekształceni, włączając w to ciało, duszę, umysł i ducha. W celu zastrzeżenia wierzącym tej przyszłej nadziei, aby nikt się nie zgubił po drodze, Pan dał swoim spadkobiercom Ducha Świętego, który stanowi rodzaj depozytu gwarantującego ten przyszły status.
Paweł kończy podsumowaniem, że naturalną konsekwencją tego faktu będzie oddanie Bogu chwały za to kim jest i za to czego dokonał.